Πάνω από το 40% των νέων της παραγωγικής ηλικίας 25-35 είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται ανασφάλιστοι. Το κράτος κλείνει ερμητικά τα μάτια στην ανασφάλιστη εργασία, στα χρέη των πολιτών στις τράπεζες, στη φτώχεια που διογκώνεται, στις κοινωνικές ανισότητες που μεγεθύνονται.
Το επίδομα θέρμανσης, τα προγράμματα στέγασης και επισιτισμού, τα κοινωνικά παντοπωλεία που ξεφύτρωσαν παντού, θυμίζουν τον «εκκλησιαστικό δίσκο» του «ό,τι προαιρείσθε». Ο πολίτης, ο έντιμος νοικοκύρης της προηγούμενης πενταετίας, κατέληξε επαίτης που προσπαθεί να επιβιώσει και να συντηρήσει την οικογένειά του.
Γνωρίζουμε καλά ότι οι δυσκολίες που φέρνει η οικονομική κρίση δεν πρόκειται να λήξουν μέσα στα επόμενα χρόνια. Η πολιτεία επιμένει να λειτουργεί «πυροσβεστικά» σε όλα τα θέματα και ιδίως σε αυτά της κοινωνικής πολιτικής. Πώς όμως, θα ανακόψουμε τη σύγχρονη τάση να γίνονται οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι; Πώς θα επανεντάξουμε στην αγορά εργασίας το δυναμικό μας; Γιατί άραγε δεν υποκαθιστούν τα προγράμματα, κάθε είδους, επισιτισμού με προγράμματα εργασίας και απασχόλησης;
Προφανώς, κάποιοι θέλουν εμάς επαίτες, κι αυτούς φιλάνθρωπους. Εμείς επιζητάμε την εργασία για όλους. Ακόμα και για ειδικές ευάλωτες κοινωνικά ομάδες χρειάζεται να προωθηθεί η απασχόληση. Τα πάσης φύσεως επιδόματα, να επανασυνδεθούν με την ένταξη στην αγορά εργασίας. Η προσφορά στο σύνολο, η συμμετοχικότητα, η εργασία, καθιστά τον άνεργο ή το άτομο με αναπηρία χρήσιμο για την κοινωνία.
Γνωρίζουμε καλά ότι οι δυσκολίες που φέρνει η οικονομική κρίση δεν πρόκειται να λήξουν μέσα στα επόμενα χρόνια. Η πολιτεία επιμένει να λειτουργεί «πυροσβεστικά» σε όλα τα θέματα και ιδίως σε αυτά της κοινωνικής πολιτικής. Πώς όμως, θα ανακόψουμε τη σύγχρονη τάση να γίνονται οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι; Πώς θα επανεντάξουμε στην αγορά εργασίας το δυναμικό μας; Γιατί άραγε δεν υποκαθιστούν τα προγράμματα, κάθε είδους, επισιτισμού με προγράμματα εργασίας και απασχόλησης;
Προφανώς, κάποιοι θέλουν εμάς επαίτες, κι αυτούς φιλάνθρωπους. Εμείς επιζητάμε την εργασία για όλους. Ακόμα και για ειδικές ευάλωτες κοινωνικά ομάδες χρειάζεται να προωθηθεί η απασχόληση. Τα πάσης φύσεως επιδόματα, να επανασυνδεθούν με την ένταξη στην αγορά εργασίας. Η προσφορά στο σύνολο, η συμμετοχικότητα, η εργασία, καθιστά τον άνεργο ή το άτομο με αναπηρία χρήσιμο για την κοινωνία.
Ουσιαστικά το κοινωνικό κράτος που προλαμβάνει και δε θεραπεύει αποκλειστικά, στοχεύει στην επανενεργοποίηση του πολίτη. Αντί, λοιπόν, να αυξάνουμε τα επιδόματα πρόνοιας και αλληλεγγύης που καθιστούν τον Έλληνα ανάπηρο δια βίου, ας προσπαθήσουμε να τον ενισχύσουμε να συμμετέχει στη ζωή.
Η κοινωνική πολιτική αποτελούσε ανέκαθεν μια δεξαμενή ψήφων για τους κάθε λογής υποψηφίους, της κεντρικής πολιτικής και πολύ περισσότερο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δυστυχώς, αν η τακτική αυτή δεν υποχωρήσει ως παρωχημένη και οπισθοδρομική, η οικονομική κρίση θα θεριεύει. Κι αυτό γιατί η πρόοδος μιας κοινωνίας στηρίζεται στην ευημερία και στην εξέλιξη του δυναμικού της.
Χαίρομαι πολύ με τους περήφανους Έλληνες που αναζητούν μια δουλειά και όχι με αυτούς που απλώνουν τα χέρια για μια σακούλα τρόφιμα. Όχι πως δεν αναγνωρίζω πως σε μια μερίδα ανθρώπων υπάρχει αυτή η ανάγκη, δεν είναι όμως μεγαλύτερη από ότι πριν από λίγα χρόνια. Δεν αυξήθηκαν οι άνθρωποι που είναι ανάπηροι και αδύναμοι να εργαστούν. Αυτό χρειάζεται να καταλάβουμε. Άρα δε χρειαζόμαστε την φιλανθρωπία του κράτους, όσο το σχεδιασμό μιας κοινωνικής πολιτικής με προοπτική.
Πίστη στο ότι είμαστε ικανοί και επαρκείς ως Έλληνες χρειάζεται. Δεν έχουμε ανάγκη από βοηθήματα, αλλά από λιγότερους δυσβάσταχτους φόρους και λιγότερες κοινωνικές αδικίες. Και πώς μπορεί ένας πολίτης να επανενεργοποιηθεί; Όταν ασφαλώς, έχει ένα ικανοποιητικό επίπεδο σωματικής και ψυχικής υγείας.
Ένας στους έξι Έλληνες 18 έως 70 ετών έχει αναπτύξει σημαντική ψυχοπαθολογία ενώ ένας στους 12 σοβαρή ψυχοπαθολογία. Μάλιστα, το 75 % των ανθρώπων που εμφανίζουν κάποια ψυχική νόσο δε λαμβάνουν καμία θεραπεία για αυτήν.
Ενώ, λοιπόν, οι απαιτήσεις στον τομέα της ψυχικής υγείας αυξάνονται, οι παροχές ελαττώνονται λόγω των περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες. Έτσι, οι καταθλιπτικοί ασθενείς, βουλιάζουν όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη και γίνονται όλο και πιο αντιπαραγωγικοί. Από την άλλη, όσοι πάσχουν από κάποια αγχώδη διαταραχή, μπορεί να εμφανίζουν όλο και περισσότερες κρίσεις πανικού ή να σωματοποιούν την ψυχική νόσο, με αποτέλεσμα να καθηλώνονται στο σπίτι και να αποκλείονται από το εργατικό δυναμικό της χώρας.
Όλα τα παραπάνω, υποδηλώνουν με σαφήνεια πως η σύγχρονη κρίση είναι περισσότερο κοινωνική, ιδεολογική, πολιτική και πολύ λιγότερο οικονομική. Η επένδυση στην έρευνα μπορεί να επιφέρει πολύ πιο θεαματικά αποτελέσματα από ότι οι επιμέρους βραχυπρόθεσμες παρεμβάσεις που δεν επιλύουν αλλά δρουν ως πρόσκαιρο παυσίλυπο. Όπως, άλλωστε, και η επένδυση σε ανθρώπους που δεν επέπλευσαν στην επιφάνεια της πολιτικής σκηνής ως φελλοί αλλά έχουν βαθιά γνώση τι σημαίνει κοινωνικό κράτος πρόληψης, πρόνοιας και δικαίου.
Έλλη Φρεγγίδου, M.Sc.
Ψυχολόγος Α.Π.Θ.
21ης Ιουνίου-Αθ. Τσούντα
Τηλ. γραφείου: 2341027014, κιν: 6946081649
e-mail: elli_kilkis@yahoo.gr
www.psyxotherapy.gr
frengidou.blogspot.com
Η κοινωνική πολιτική αποτελούσε ανέκαθεν μια δεξαμενή ψήφων για τους κάθε λογής υποψηφίους, της κεντρικής πολιτικής και πολύ περισσότερο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δυστυχώς, αν η τακτική αυτή δεν υποχωρήσει ως παρωχημένη και οπισθοδρομική, η οικονομική κρίση θα θεριεύει. Κι αυτό γιατί η πρόοδος μιας κοινωνίας στηρίζεται στην ευημερία και στην εξέλιξη του δυναμικού της.
Χαίρομαι πολύ με τους περήφανους Έλληνες που αναζητούν μια δουλειά και όχι με αυτούς που απλώνουν τα χέρια για μια σακούλα τρόφιμα. Όχι πως δεν αναγνωρίζω πως σε μια μερίδα ανθρώπων υπάρχει αυτή η ανάγκη, δεν είναι όμως μεγαλύτερη από ότι πριν από λίγα χρόνια. Δεν αυξήθηκαν οι άνθρωποι που είναι ανάπηροι και αδύναμοι να εργαστούν. Αυτό χρειάζεται να καταλάβουμε. Άρα δε χρειαζόμαστε την φιλανθρωπία του κράτους, όσο το σχεδιασμό μιας κοινωνικής πολιτικής με προοπτική.
Πίστη στο ότι είμαστε ικανοί και επαρκείς ως Έλληνες χρειάζεται. Δεν έχουμε ανάγκη από βοηθήματα, αλλά από λιγότερους δυσβάσταχτους φόρους και λιγότερες κοινωνικές αδικίες. Και πώς μπορεί ένας πολίτης να επανενεργοποιηθεί; Όταν ασφαλώς, έχει ένα ικανοποιητικό επίπεδο σωματικής και ψυχικής υγείας.
Ένας στους έξι Έλληνες 18 έως 70 ετών έχει αναπτύξει σημαντική ψυχοπαθολογία ενώ ένας στους 12 σοβαρή ψυχοπαθολογία. Μάλιστα, το 75 % των ανθρώπων που εμφανίζουν κάποια ψυχική νόσο δε λαμβάνουν καμία θεραπεία για αυτήν.
Ενώ, λοιπόν, οι απαιτήσεις στον τομέα της ψυχικής υγείας αυξάνονται, οι παροχές ελαττώνονται λόγω των περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες. Έτσι, οι καταθλιπτικοί ασθενείς, βουλιάζουν όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη και γίνονται όλο και πιο αντιπαραγωγικοί. Από την άλλη, όσοι πάσχουν από κάποια αγχώδη διαταραχή, μπορεί να εμφανίζουν όλο και περισσότερες κρίσεις πανικού ή να σωματοποιούν την ψυχική νόσο, με αποτέλεσμα να καθηλώνονται στο σπίτι και να αποκλείονται από το εργατικό δυναμικό της χώρας.
Όλα τα παραπάνω, υποδηλώνουν με σαφήνεια πως η σύγχρονη κρίση είναι περισσότερο κοινωνική, ιδεολογική, πολιτική και πολύ λιγότερο οικονομική. Η επένδυση στην έρευνα μπορεί να επιφέρει πολύ πιο θεαματικά αποτελέσματα από ότι οι επιμέρους βραχυπρόθεσμες παρεμβάσεις που δεν επιλύουν αλλά δρουν ως πρόσκαιρο παυσίλυπο. Όπως, άλλωστε, και η επένδυση σε ανθρώπους που δεν επέπλευσαν στην επιφάνεια της πολιτικής σκηνής ως φελλοί αλλά έχουν βαθιά γνώση τι σημαίνει κοινωνικό κράτος πρόληψης, πρόνοιας και δικαίου.
Έλλη Φρεγγίδου, M.Sc.
Ψυχολόγος Α.Π.Θ.
21ης Ιουνίου-Αθ. Τσούντα
Τηλ. γραφείου: 2341027014, κιν: 6946081649
e-mail: elli_kilkis@yahoo.gr
www.psyxotherapy.gr
frengidou.blogspot.com
